W ostatnią środę w ramach „tygodnia patriotycznego” odbył się dzień artystyczny.
Najpierw uczniowie klas 0-4 (PYP) obejrzeli koncert pt. „Ojczyzna”, przygotowany przez dzieci z przedszkola i uczniów klasy siódmej.
Przedszkolaki zaśpiewały i zatańczyły „Ole, ole Janko”, „W murowanej piwnicy” i „Płynie Wisła, płynie”. Uczniowie – „Dwa serduszka”, „Dumkę na dwa serca”, z repertuaru Czesława Niemena – „Warszawski dzień” i „Dziwny jest ten świat” oraz „Ojczyznę” – piosenkę Marka Grechuty. Wszyscy mieli do wykonania trudne zadanie. Najmłodsi, bo dla większości był to życiowy debiut sceniczny i troszkę zabrakło nauczycielek-suflerek przed sceną. Ich obecność za plecami była znikomym wsparciem, zwłaszcza że na scenie w pierwszym rzędzie stały najmniejsze dzieci. Ale większość maluchów zachowała zimną krew i podołała ambitnemu zadaniu, nieźle się przy tym bawiąc, co świadczy o ich dobrym przygotowaniu do występu. Siódmoklasiści kolejny raz zaskoczyli rozśpiewaniem. Śpiewała cała klasa, dziewczęta i chłopcy, czysto i mocnymi głosami, choć repertuar nie należał do najłatwiejszego. Z dużym przejęciem oglądałam młodych artystów, zwłaszcza tych, których znam od przedszkola, niektórych dziesiąty rok – Olę, obie Klary, Mikołaja, Tymona, Adama… Piękne „słowo łączące” napisała polonistka Aleksandra Kędzierska. Od strony muzycznej i choreograficznej koncert przygotowała – jak zwykle perfekcyjnie!!! – Magdalena Skawińska.
Klasa ósma zaprezentowała inscenizację II części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Na widowni zasiedli uczniowie klas 5 – 7.
Spektakl był wynikiem pracy ósmoklasistów nad lekturą szkolną. Wzięli w nim udział wszyscy uczniowie tej klasy. Żaden z nich nie jest aktorem naszego Teatru Monneta. Kiedy się weźmie to wszystko pod uwagę, stwierdzenie, że przedstawienie wypadło genialnie, nie wyda się ani trochę przesadzone. Uczniowie zapamiętają lekturę do końca życia, bo ją przeżyli i zrozumieli, a także – nieźle się w trakcie jej omawiania bawili. Na widowni podczas spektaklu było cicho, jak makiem zasiał. Zapewne więc będzie łatwiej także młodszym uczniom sięgnąć po „Dziady”, gdy przyjdzie na to czas. Sukces sceniczny nie dziwi, gdy pamięta się, że wychowawczyni klasy ósmej – Krystyna Szrajber jest równocześnie twórczynią i osobą prowadzącą Teatr Monneta, a część uczniów jest w programie IB od kilku lat, niektórzy nawet – od przedszkola.
W przedstawieniu pojawiły się efekty muzyczne, które powstały dzięki współpracy z Magdaleną Skawińską.
O godzinie 13.00 rozpoczął się koncert chopinowski dla licealistów, przeplatany tekstami Cypriana Kamila Norwida i Adama Asnyka.
Na pianinie zagrał Juliusz Trawiński. Teksty wierszy recytowali uczniowie kl. 1 C pre-DP: Alicja Budny, Jakub Kotkowski i Konrad Trawiński. Ten punkt programu przygotowały również: Magdalena Skawińska i Krystyna Szrajber. Koncert uważam za bardzo udany. Było nostalgicznie i dramatycznie, ale właśnie pod wpływem takich niezbyt radosnych uczuć powstawała największa polska literatura i muzyka. Niepogodzenie z niewolą, tęsknota za wolnością, rozpacz i gniew doprowadziły w końcu nas-Polaków do niepodległości. Teraz już możemy się nią cieszyć i brać niestrudzenie swój los w swoje ręce.
Każde z trzech wymienionych wyżej wydarzeń nie trwało dłużej niż 40 minut i dedykowane było innej grupie wiekowej, dzięki temu nikt się nie nudził. Poza tym lekcje odbywały się planowo.
Podczas przerw można było odwiedzać zorganizowane przez uczniów-obcokrajowców interaktywne stoiska multi-culti. Zaprezentowały się takie kraje jak: Ghana, Chiny, Australia, Serbia, Ukraina, Czechy, Turcja i Niemcy. Za ten punkt programu odpowiedzialna była nauczycielka języka hiszpańskiego – Katarzyna Burzyńska.
Na parterze w przedszkolu można było obejrzeć stoiska krajów pochodzenia naszych najmłodszych uczniów. Zaprezentowały się: Armenia, Chiny, Indie, Japonia, Mongolia, Węgry, Wielka Brytania i Polska. Podziękowania należą się nauczycielkom przedszkolnym i rodzicom przedszkolaków.
Bardzo się cieszę, że wszyscy uczniowie MIS, także nie-Polacy, mogli się poczuć w tygodniu patriotycznym dumni ze swojej ojczyzny. Wszyscy czegoś się nauczyli – z historii oraz kultury Polski i innych krajów.
Szacunek, przywiązanie do kraju pochodzenia, jego krajobrazów, języka, kultury, zapachów, klimatów – jest ważny, kształtuje nasze myślenie, naszą osobowość, nasze pragnienia, nasze marzenia. Patriotyzm jest miłością, nie – nienawiścią. Jeśli kochamy i rozumiemy własny kraj, łatwiej nam pokochać i zrozumieć inne kraje. Prawdziwy patriotyzm, jak każda prawdziwa miłość – prowadzi do wymiany, otwiera, napełnia czułością i zrozumieniem inności, rozwija, daje siłę i radość.
Zorganizowany w MIS tydzień patriotyczny dostarczył mi właśnie takich pozytywnych przemyśleń 🙂