PRZECIW INFANTYLIZACJI EDUKACJI I NIE TYLKO czyli rozważania wokół wystawy PYP.
Infantylizacja. To, co nam się wydaje o dzieciach. Co one mogą zrozumieć?! Takie malutkie! Głupiutkie! Trzeba je prowadzić za rączkę. Mówić, co dobre, co złe. Czy trzeba iść w prawo, czy w lewo… Mądrość dorosłych drogowskazem dziecka! Hasło warte tyle, ile: „Partia przewodnią siłą narodu!” Żeby było jasne – to hasło z głębokiego i mniej głębokiego PRL-u. Choć niektórym może się wydawać nad wyraz aktualne. I że należy podążać. Za partią.
Infantylizacja. „Ala ma kota”. „Mama gotuje obiad.” „Tata wraca z pracy.” Zdania rodem z elementarza, żeby nie powiedzieć – rodem z piekła.
Piekło infantylizacji. Że ktoś – władza, rodzic – zabezpieczy, ubezpieczy, odejmie całe zło. Zapewni, wskaże, rozwiąże, wybierze za nas … Mama gotuje obiad. Tata wraca z pracy. I będzie to wybór jedynie słuszny… Władza, rodzic, nauczyciel… Która/który wie lepiej, więcej… Na wieki wieków, amen!
Brrrr! A kysz! Apage! Satanas? Satanas! Choć pod anielskim płaszczykiem!
Dzisiaj – słuchajcie, dzieci! – przerabiamy literkę „A”. Jutro będziemy przerabiać literkę „B”. Po bożemu i w kolejności. Na pierwszej lekcji mamy polski, a na drugiej – matematykę. Jest porządek! Wszystko jasne! Tu literki. Tam liczby. A jeszcze w innym porządku zjawiska jakieś przyrodnicze, też spłaszczone do jednego wymiaru – pantofelka, liścia, zwierzątka.
A my wybieramy programy IB. Złożoność. Dojrzałość. Odpowiedzialność. Współpracę. Niezależność. I – o zgrozo! – entuzjazm jakiś badawczy! Nauczycielski i uczniowski! Pewność siebie! Samostanowienie! Zaangażowanie, ciekawość, kreatywność. I przede wszystkim – WOLNOŚĆ. Wolność – twórczą, kreatorską, naukowo-eksperymentalną. I uczciwość. Uczciwość sumień. Uczciwość kręgosłupów moralnych. Uczciwość empatii. Uczciwość szacunku. Uczciwość otwartości. Uczciwość refleksyjności. Ważne jest – dlaczego! Ważne jest – po co! Czy dla dobra, czy dla zła. Skutek i przyczyna. Wnioski – samodzielne i odkrywcze.
Szkoła jak przewód doktorski!
To nam pokazała wystawa PYP! Mali doktoranci. Niezależni badacze! Którzy mają odwagę, na forum całej szkoły, przedstawić wyniki wymyślonych przez siebie eksperymentów. Entuzjaści procesów społecznych i przyrodniczych. Mózgi niezależne i odważne! W przyszłości pchną na przód technologię i humanistyczne teorie, odnajdą się twórczo i zwycięsko w każdej rzeczywistości, i tej – skrajnie optymistycznej, i tej – skrajnie pesymistycznej.
Mają dzisiaj około dziesięciu lat. Będą wkrótce decydować o przyszłości świata.
Czy lepiej – by uczyli się, że Ala ma kota, mama gotuje obiad, a tata wraca z pracy, czy – by pozwolono im myśleć, badać, zgłębiać, podejmować ryzyko własnych wniosków…
Naprawdę – pomyślmy w końcu o przyszłości świata, a nie tylko – o czubku własnego nosa!
A TERAZ JUŻ – PROSTO, JASNO I PRZEJRZYŚCIE:
GRATULUJĘ CZWARTOKLASISTOM – TEZ BADAWCZYCH, ZAPAŁU, SAMODZIELNOŚCI I DZIELNOŚCI, SPOSOBÓW DOCHODZENIA DO AUTORSKICH WNIOSKÓW I SPOSOBU ICH ZAPREZENTOWANIA PRZED SZKOLNĄ SPOŁECZNOŚCIĄ.
WASZA WYSTAWA UDOWODNIŁA JESZCZE JEDNO – MY, DOROŚLI, ŹLE SZACUJEMY WASZ POTENCJAŁ. CZĘSTO – UCZĄC I POUCZAJĄC – ZAMYKAMY WAS W PUDEŁKU NASZYCH WYOBRAŻEŃ O WASZYCH MOŻLIWOŚCIACH INTELEKTUALNYCH, TWÓRCZYCH I SPOŁECZNYCH. DOBRZE, ŻE ISTNIEJE PROGRAM, KTÓRY ZMUSZA NAS DO ODRZUCENIA NASZYCH STEREOTYPÓW NA WASZ TEMAT.
JESZCZE RAZ GRATULUJĘ!!!
DZIĘKUJĘ NAUCZYCIELKOM – JOLI BORODZIK, KASI BIERNAT I MARCIE BRZYWCY. BYŁYŚCIE PANIE MĄDRYM, BARDZO IB-OWSKIM WSPARCIEM DLA DZIECI PODCZAS ICH PRACY NAD WYSTAWĄ.