Tradycją naszej szkoły jest celebrowanie Święta Niepodległości. W tym roku obchody kolejnej rocznicy zmartwychwstania Polski po 123 latach zaborów musiały się przenieść do internetowej chmury.
Młodsze klasy szkoły podstawowej w poniedziałek 9 listopada obejrzały program przygotowany i poprowadzony przez klasy trzecie. Jego elementami był quiz – Co wiemy o Polsce?, prezentacja przypominająca: historię rozbiorów, sytuację Polaków mieszkających w poszczególnych zaborach, rolę twórców w pielęgnowaniu tożsamości narodowej naszych przodków, czyn zbrojny, który doprowadził do odzyskania wolności oraz komiks, którego tematem jest emancypacja kobiet po 1918 r., a także – Legenda o Czechu, Lechu i Rusie.
We wtorek najmłodsi nasi uczniowie mieli okazję śpiewać patriotyczne pieśni. Starsze klasy szkoły podstawowej i uczniowie liceum obejrzeli film stworzony przez licealistów. A właściwie – sfilmowane przedstawienie pt. „Poezja dla Niepodległej”. Scenariusz napisała polonistka Krystyna Szrajber, która również reżyserowała całość przedstawienia. Wystąpili licealiści: Zuzia Kochaniak, Maks Murawski, Olivier Kowalczyk, Aleksandra Wojda, Maja Pianko, Zofia Juchniewicz, Amelia Górecka, Adam Piszczako, Jannik Fischer, Alicja Budny, Magdalena Gromek. Recytowali oni utwory: Ignacego Krasickiego, Tadeusza Różewicza, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Cypriana Kamila Norwida, Antoniego Słonimskiego, Leopolda Staffa, Wandy Chotomskiej, Wisławy Szymborskiej. Podkład muzyczny wybrała nauczycielka muzyki Magdalena Skawińska.
Wszystkie elementy spektaklu były dopracowane i przemyślane. Wielkie brawa dla wyżej wymienionych twórców!!!
Jednak obrazy, które oglądamy, uzyskały nową, zupełnie niezwykłą artystyczną jakość dzięki jeszcze jednej osobie, dzięki Jakubowi Reszucie! Jest on autorem montażu, scenografii, udźwiękowienia filmu. Połączył szkolny spektakl z wybranymi przez siebie dokumentalnymi filmami i zdjęciami, będącymi zapisem historycznych wydarzeń, oraz – z wybraną przez Magdę Skawińską muzyką. Całość dzieła przeszła najśmielsze oczekiwania! Trzeba przecież pamiętać, że twórcy współpracowali ze sobą krótko, wyłącznie online, że uczą się w różnych klasach, także – w klasie pierwszej liceum, która miała jeszcze mało czasu, żeby się ze sobą i ze szkołą zintegrować!
Tym większy mój podziw i zachwyt!
Jestem dumna z uczniów Monneta! Ich potencjału i kreatywności! Cieszę się z każdej twórczej aktywności.
Nasuwa mi się jednak także niewesoła refleksja – zwróćmy uwagę, jak piękny, ale jednocześnie przerażający, mroczny i smutny jest film, który oglądamy… Czy kiedyś w końcu przyszłe pokolenia Polaków będą mogły obchodzić Święto Niepodległości z radością i uśmiechem na twarzy… Czy też zawsze już będziemy myśleć o naszej ojczyźnie jak o otwartej, niegojącej się ranie – ze smutkiem, lękiem, niepokojem…., wspominając ruiny, okopy, śmierć i zniszczenie… Czy zawsze nasze dzieje będą przypominać sinusoidę? Jedni – naprawdę wybitni, światli, odważni, pomysłowi – są autorami cudów i sprawiają, że dzieją się rzeczy niemożliwe, piękne, dobre. Po nich przychodzą inni – mali, zawistni, niedouczeni, którzy niszczą, pchają nas ku przepaści… Marnotrawią wysiłek poprzednich pokoleń. Czy nie możemy się – po prostu!!! – jak większość krajów europejskich rozwijać bez wstrząsów i autodestrukcji… Szanując cuda, które już się wydarzyły! Ciesząc się z nich razem! Nie prowokując losu i nie tworząc sytuacji, że kolejny cud będzie konieczny, byśmy znów byli wolni!