Autor: Hanna Buśkiewicz-Piskorska

   Tweet   Obejrzeliśmy „Kler”. Smarzowski – jak zwykle – celny i ostry jak brzytwa. Ale ponieważ na tym blogu ma być wyłącznie optymistycznie, nie będę recenzować filmu. Chociaż chciałoby się przynajmniej odnieść do niemej roli mojego dziewięćdziesięciosiedmioletniego wujka – Roberta Rogalskiego… Może innym razem… Podczas oglądania filmu w zakamarkach mojej pamięci otworzyła się szufladka ze starą piosenką, którą śpiewała mi wiele lat temu – piastująca mnie przez dziewięć lat – ciocia-babcia: „Ty pójdziesz górą, ty pójdziesz górą…”. W Googlach próbowałam dowiedzieć się czegoś o tej piosence oraz znaleźć pełny jej tekst. Okazało się, że jest to utwór kresowy, dworsko-ludowy i jest wiele

   Tweet   Mówi się, że katar nieleczony trwa siedem dni, podczas gdy katar leczony trwa … również siedem dni. A więc tak czy siak – trwa, niestety… Zdarzają się jednak wyjątki!!! Był katar – gigant!!! Katar totalny!!! Byłam katarem po prostu! I były leki – różne, różniste … I nawet naświetlanie zatok lampą solaris…  Na pytania – jak tam? Jak zdrowie? – odpowiadałam – lepiej/nie lepiej. Bo przez chwilę lepiej, przez chwilę – gorzej… I nie wiadomo – chora, czy – zdrowa? Czy się poprawi, czy może jednak – pogorszy… No i – mimo wszystko – pojechaliśmy do Jakuszyc. A tam –

   Tweet   „Zasmarkanie” to nie jest najpiękniejsze słowo. Wiem, wiem i przepraszam różnych językowych purystów, czytelników tego bloga. No ale czyż słowo: „katar” oddaje cokolwiek z materii, o której piszę… Cierpienia mało poważnego jak i mało estetycznego… Właściwego istotom raczej niedojrzałym, niedorosłym, smarkaczom właśnie… Stanu permanentnego podduszenia, nieprzyjemnego zwłaszcza nocą… Wyrywającego z maligny-drzemki… Z wilgotnej pościeli… A w ciągu dnia – niepokój, bo każdy oddech może przynieść totalną kompromitację totalnego zasmarkania się właśnie w miejscu publicznym, a w najlepszym przypadku – spierzchnięcie ust, niemądrze otwartych. No i frustracja, bo przecież nie jedzie się na ferie w góry, by kichać i kwękać. A

   Tweet   Po raz pierwszy w nowej siedzibie. Zaproszenia – bardzo eleganckie – z odpowiednim wyprzedzeniem. Rzeczywiście na ok. 100 dni przed rozpoczęciem egzaminów maturalnych – prawdziwa studniówka. Sala ze smakiem udekorowana. Prowadzenie imprezy przez dwoje uczniów – Natalię i Jakuba, z poczuciem humoru i dużą klasą. Ciekawy układ poloneza, zatańczonego przez młodzież, opracowany przy wsparciu nauczycielki hiszpańskiego Katarzyny Burzyńskiej. Przemówienia – uczniów, rodziców i wychowawczyni. No i niespodzianka: skecz przygotowany przez nauczycieli pt. „Rada nieklasyfikacyjna”, w którym udział wzięło dwanaścioro  pedagogów. Satyra na posiedzenie rady pedagogicznej – z żartobliwą charakterystyką każdego z naszych tegorocznych maturzystów. Zabawa przy muzyce, którą dobrze pamiętam

   Tweet   Wybory edukacyjne nie są proste… Rodzic chciałby nieba przychylić swojemu dziecku… Wie, że na pewno trzeba się edukować po angielsku… Po polsku zupełnie się nie opłaca. Więc zapewne – IB DP… Ale tam tyle tej nauki… Tak się dziecko namęczy… I jeszcze ten TOK (teoria wiedzy) i CAS (program wychowawczy – kreatywność, aktywność, służba społeczna)… I po co to komu… Strata czasu! Mogłaby się w tym czasie latorośl kolejnego języka nauczyć. Przynajmniej jakiś pożytek by był… A tak – po co ma się dzieciaczyna jakimś wolontariatem zajmować, jeździć po schroniskach dla psów, po świetlicach dla ubogich… Jeszcze jakichś pasożytów nałapie…

   Tweet   Łapię się na tym, że szerokim łukiem omijam ludzi, którzy mają zwyczaj wyrażać święte oburzenie w związku z głupimi, złymi, niecnymi uczynkami bliźnich… Bliźni jak bliźni… Wiadomo, nie jest aniołem… Bywa, że kłamie, manipuluje, ulega słabościom, kradnie, cudzołoży, popełnia głupstwa, bywa okrutny i niegodziwy… Ale czy my sami zawsze działamy w sposób szlachetny i nienaganny… Emocjonalne, pełne zapału omawianie cudzych niedoskonałości, błędów, pomyłek, niegodziwości jest … miłe, poprawia nastrój, bo skoro wyrażamy święte oburzenie, to znaczy, że my… nigdy w życiu byśmy tak nie postąpili… Dzięki fali świętego oburzenia czujemy się lepsi. A to jest miłe. A nawet jeśli zdarzy

   Tweet    Dzisiaj dotarły do szkoły dwa ostatnie brakujące elementy perkusji! Wyczekiwane od pewnego czasu, dłużącego się w nieskończoność! Tym samym wszelkie przeszkody do organizowania w szkole prób zespołu rockowego zostały usunięte! Młodzież odważyła się już zagrać, bez perkusji, podczas szkolnej wigilii 21 grudnia. Dzięki temu spotkanie wigilijne miało naprawdę niezwykły klimat. To właśnie instrumenty sprawiły, że sala rozśpiewała się. Z ogromną siłą poczuliśmy, jak ważna jest muzyka, ile radości daje! Będzie więc zespół… Może także – chór! Taką nadzieję mam po ostatnim kiermaszu charytatywnym i występie klas trzecich i czwartych z prawie godzinnym koncertem kolęd. Pierwsze dwa filmiki z tego

   Tweet   Do policzonej przez uczniów po piątkowym kiermaszu kwoty 12.394,14 zł doszło 320,00 zł z aukcji, 100,00 zł od jeszcze jednego darczyńcy oraz 376,92 zł z kawiarenki halloweenowej, którą zorganizowali uczniowie 29 listopada br. Równowartość 20 USD to po dzisiejszym kursie 75,58 zł. Na konto Fundacji Hospicjum Onkologicznego św. Krzysztofa przelałam dzisiaj 13.266,64 zł. Gratuluję organizatorom i uczestnikom tegorocznego kiermaszu bożonarodzeniowego!!!